...شلغم نپخته ایی از افکارم...
و خداوند دنیا را افرید تا حرکت کند.... و پس از ان زمین را در حال گردش افرید تا انسان های روی زمین بفهمند که هیچ گاه نباید از حرکت بایستند و زمان را قرار داد تا بدانی که امد و شد شب و روز چگونه میگذرد ... تا حساب شده حرکت کنی!!! و اینگونه بود که گفتند بزرگترین معلم دنیا ....خود دنیا است اما دنیا بی رحم تر از ان است که نشان میدهد.... خوب درس میدهد و انتظار دارد که خوب درس پس بدهی.... دنیا برای کسانی که می ایستند هیچ جایی ندارد به سادگی از ان ها عبور میکند...درس بی رحمی می اموزد و به انسان ها یاد میدهد که در این دنیای فانی نباید به هیچ فانی دل بست.... اگر بایستی تمام کائنات این سکون را حس میکنند و ان وقت شروع میکنند به گرفتن تمام چیز هایی که داری تا دوباره مثل روز اول با خاک یکسان شوی و خداوند انسان را افرید تا پیشرفت کند...حرکت کندو اینده اش را به دنبال خود بکشد.... پس باید انقدر سریع حرکت کنی تا دست هیچ نیرویی به تو نرسد...تا از ایستادنت دنیا به هم بریزد تا دیگر نتوانی بایستی.... . . درست مثل زمین......... خاطرات خوش بی تو ,مهتاب شبی باز از ان کوچه گذشتم همه تن چشم شدم ,خیره به دنبال تو گشتم" شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم شدم ان عاشق دیوانه که بودم در نهانخانه ی جانم "گل یاد تو درخشید" باغ صد خاطره خندید, عطر صد خاطره پیچید; یادم امد که شبی با هم از ان کوچه گذشتیم پر گشودیم و در ان خلوت دلخواسته گشتیم ساعتی بر لب ان جوی نشستیم. تو ,همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت. من همه محو تماشای نگاهت. اسمان صاف و شب ارام بخت خندان و زمان رام خوشه ی ماه فروریخته در اب شاخه ها دست بر اورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به اواز شباهنگ یادم اید تو به من گفتی : از این عشق حذر کن! لحظه ای چند بر این اب نظر کن, اب ایینه ی عشق گذران است, تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است! باش فردا,که دلت با دگران است تا فراموش کنی,چندی از این شهر سفر کن با تو گفتم:حذر از عشق!؟ندانم! سفر از پیش تو ؟هرگز نتوانم, نتوانم؟ روز اول ,که دل من به تمنا ی تو پر زد چون کبوتر,لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی ,من نه رمیدم,نه گسستم باز گفتم که:تو صیادی و من اهوی دشتم تا به دام تو در افتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم ,نتوانم! اشکی از شاخه فرو ریخت مرغ شب,ناله ی تلخی زد بگریخت اشک در چشم تو لرزید, ماه بر عشق تو خندید! یادم اید که: دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه کشیدم نگسستم ,نه رمیدم, رفت در ظلمت غم,ان شب و شب های دگر هم نه گرفتی دگر از عاشق ازرده خبر هم, نکنی دیگر از ان کوچه گذر هم بی تو اما,به چه حالی من از ان کوچه گذشتم خاطرات کودکی پا به پای کودکی هایم بیا کفش هایت را به پا کن تا به تا قاه قاه خنده ات را ساز کن باز هم با خنده ات اعجاز کن پا بکوب و لج کن و راضی نشو با کسی جز عشق همبازی نشو بچه های کوچه را هم کن خبر عاقلی را یک شب از یادت ببر خاله بازی کن به رسم کودکی با همان چادر نماز پولکی طعم چای و قوری گلدارمان لحظه های ناب بی تکرارمان مادری از جنس باران داشتیم در کنارش خواب اسان داشتیم یا پدر اسطوره ی دنیای ما قهرمان باور زیبای ما قصه های هر شب مادر بزرگ ماجرای بزبز قندی و گرگ غصه هرگز فرصت جولان نداشت خنده های کودکی پایان نداشت هر کسی رنگ خودش بی شیله بود ثروت هر بچه قدری تیله بود ای شریک نان و گردو و پنیر! هم کلاسی! باز هم دستم بگیر مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست ان دل نازت برایم تنگ نیست؟ حال ما را از کسی پرسیده ای؟ مثل ما بال و پرت را چیده ای؟ حسرت پرواز داری در قفس؟ میکشی مشکل در این دنیا نفس؟ سادگی هایت برایم تنگ نیست؟ رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست؟ رنگ دنیایت هنوزم ابی است؟ اسمان باورت مهتابی است؟ هر کجایی شعر باران را بخوان ساده باش و باز هم کودک بمان باز باران با ترانه, گریه کن! کودکی تو,کودکانه گریه کن ای رفیق روز های گرم و سرد... سادگی هایم به سویم باز گرد! مجد الدین میر فخرایی کاش میشد غم ها را مانند تیری از کمان در رفته از دل بیرون کرد دلم میخواهد کمان دل اماده کنم یک سر زه را به گذشته و سر دیگر را به نا خوشی های حال ببندم و تیر زهر الود غم ها را که تمام عمر خوشی هایم را هدف گرفته بود از قلبم بیرون بکشم و با دستان فراموشی تیر را به دور ترین نقطه ی ممکن پرتاب کنم و برای اولین بار احساس سبکی را با تمام وجود حس کنم...... "تیر میرود .... اما محو نمیشود .....در دور دست ها چیزی پیداست.... ای وای اینده را هدف گرفتم" گذشته فراموش شدنی نیست...... کوروش کبیر خدایا مرا یاری ام ده تا اگر روزی چیزی را شکستم ان "دل" نباشد......... انسان نمیتواند به اسمان نیندیشد! چگونه میتواند؟! مگر انسان هایی که عمر را بی چرا به چریدن مشغول اند و سر به زمین فرو برده اند و پوزه در خاک دارند و غرق در اب و علف اند این ها که" گوسفندان" دو پایند دکتر علی شریعتی دیروز ارزویی را از دلم بیرون کردم به او گفتم مدتی دور باش تا دوباره امید را پیدا کنم ارزو خندید و گفت:بار چندمی ست که بیرونم میکنی؟؟ اگر فقط یک بار به جای گشتن به دنبال امید هایی پوچ اراده ات را از خواب بیدار میکردی تا به حال دنیایی را فتح کرده بودی "انگیزه خود تویی .خودت و همه ی چیز هایی که ارزوی رسیدن به ان را داری فقط تصمیم بگیر" ------------------------------------------------------------- از مدیر موفقی پرسیدند:راز موفقیت شما چه بود؟ گفت پاسخ دو کلمه است:تصمیم های درست و چگونه تصمیم های درست گرفتید؟ گفت پاسخ یک کلمه است :تجربه و شما چگونه تجربه اندوختید؟ پاسخ دو کلمه است :تصمیم های نا درست در مسیر ثروتمندی تصمیم به موقع گرفتن بهتر از درست ترین تصمیم را گرفتن است از تصمیم گیری نهراسیم بیایید همگی به احترام ارزو های ناکام از دست رفته یمان یک دقیقه سکوت کنیم --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- شب است... و در به در کوچه های پر دردم .... فقیر و خسته به دنبال دوست میگردم.... اسیر ظلمتم.....رفیق کجا ماندی؟؟؟؟؟ من به اعتبار تو فانوس نیاوردم. به کجا خواهم رفت... در پس این پرده ی سیاه چه چیز پنهان است؟؟؟ دست های سرنوشت تا کجا مرا به دنبال خود میکشانند؟؟؟ در خودم چیزی را جستجو میکنم...نمیدانم چیست..؟ نمیدانم کجاست؟ دور است یا نزدیک...؟ خوب است یا بد...؟ نمیدانم؟؟؟ نمیدانم اما با وجود تمام این نمیدانم ها چیزی مرا فرا می خواند... از سرزمینی دور ندایی میاید ..کسی مرا میخواند!! شاید... شاید تصویری که در خواب دیده باشم...؟شاید خودم باشم!نمیدانم... دست هایم چیزی را طلب میکند شاید اینده را ...شاید هدفی را... نمیدانم کجاست ... خوب است یا بد... اما با تمام وجود رفتن را می فهمم .میخواهم.باید حرکت کرد باید از ایستادن ترسید. چه کسی میداند که تا کجا میتواد برود؟! تا کی؟! شاید تا فردایی دیگر... شاید تا ساعتی... شاید تا دقیقه ای و بعد ...برای همیشه می ایستد نمی دانم چبزی که در وجودم تمنا میکنم چقدر دور است یا چقدر نزدیک شاید انقدر نزدیک باشد که هیچ وقت به چشم نیاید یا انقدر دور که هیچ وقت به دست نیاید اما... سوسوی چراغی در پشت پرده ی تاریک وهم و گمان میخواهد چیزی را به من بفهماند...شاید میخواهد بگوید :باید از سرنوشت جلو زد !!؟؟ نباید به دنبالش رفت تا هر انچه می خواهد برایت رغم بزند سرنوشت در دستان توست شاید میخواهد خبر از جاده ای بدهد که نباید همیشه خالی بماند ..دو پا می خواهد...برای رفتن ...برای عبور از ان... فقط انتخاب می ماند....که از کدام جاده بروی؟؟؟ انتخاب اینکه همیشه سرنوشت را یک قدم از خودت عقب تر نگه داری!!!! "اینده ات را بسازی و نگذاری سیاهی ها همیشه تو را در نقطه ای نگه دارند تا باور کنی برای تو نقطه ی پایان است" بال هایی برای پرواز ای پرندگان ای پرندگان بر خود ببالید و مسرور باشید. چرا که این شما هستید که میتوانید هر روز بال هایتان را دراسمان نیلگون به پهنای دلتان بگشایید و هر بار با شکوه تر از قبل در این اسمان زیبا اوج گیرید الحق که این نعمت ستودنیست. هر بار که یکی از شما از درون این پوسته ی سفت و سخت از مایعی که سر ان جز حق تعالی نداند که چطور زردی و سفیدی اش در هم نیامیزدتکامل میابد و با منقار خود این پوسته ی سخت را میشکافد و برای اولین بار نغمه دلنشین خود را به اسمان سر میدهد ;اسمان از شوق میگرید گویی که تو هم یکی از هزاران فرزند اسمانی. و باز هم از راز های این جهان شگفتی ها این است که این تکامل تنها و تنها در بیست و یک روز انجام گیرد و چون کمتر گردد باز خوراک ادمیست. مادرت روز ها به دنبال غذا میرودو ان را در خود حمل میکند تا به تو رسدو از قدرت خداوند است که توانایی باز گرداندن ان را از معده اش دارد تا تو از ان تغذیه کنی و جان بگیری و به هدف اصلی خود که پرواز در اسمان است برسی . ای پرندگان باز هم قانع نشدید که چه نعمت بزرگی دارید اینکه می توانید به طور طبیعی در یکی از این اسمان های هفت گانه پرواز کنید . ما زمینی ها که جز تا وقت مرگ نمیتوانیم همچون شما پرواز کنیم ما میسازیم و میسازیم و از هر چیز به نفع خود استفاده میکنیم و سازه های خود را همواره با خطر در میامیزیم و حتی ان موقع که قصد سیر و سفر در اسمان ها و پرده بر داشتن از راز های افرینش را داریم باز هم چیزی را قربانی خواسته هایمان میکنیم و سلامتی این اکسیژن پاک را به خطر میاندازیم انگار نمیشود دو چیز را با هم داشته باشیم . ولی این هم تقصیر ما نیست چون از نعمت خداداد شما محرومیم اگر همین خرده عقل و هوش را هم نداشتیم تا ابد محکوم بدیم که در خلا زندگی کنیم نه در خاک و نه در اسمان البته این راز مرگ است که پس از ان زندگی در هر دوی ان را تجربه خواهیم کرد . من بنده ی نا شکری نیستم حد اقل سعی میکنم نباشم اما من هم امروز دوباره بر صندلی تکیه میکنم و از پنجره ی حسرت به اسمانی می نگرم که وسعتش به اندازه تنهایی هایم است و مثل هر روز منتظر میشوم تا دوباره پرواز کنید و از این پرواز عبرت میکیرم و دوباره به پرواز همیشگی و بدون باز گشت خود می اندیشم که مه موعدش را میدانم و نه خواهم دانست . ای کاش روحم در ان لحظه شوق الان مرا برای پرواز داشته باشد.
| پیچک دات نت قالب جدید وبلاگ |
